Rekrutacja Ryanair to moje pierwsze doświadczenie z dużymi liniami lotniczymi. Po złożeniu dokumentów i pozytywnej weryfikacji na etapie „online assessmentu”, przyszedł czas na najważniejszy etap selekcji. Odbywa się ona w siedzibie firmy, w Swords na przedmieściach Dublina.
Jeżeli ominęła Cię pierwsza część tekstu, to na początek mocno polecam zapoznać się z nią, a dopiero po tym wrócić do tego artykułu 🙂 Znajdziesz go klikając tutaj.
Dzień przed
Do Dublina przyleciałem dzień wcześniej. Zabukowałem hotel (Premier Inn) w pobliżu siedziby firmy, dosłownie pięć minut spacerem od budynku do budynku.
Na przeciwko jest też duże centrum handlowe. W razie gdybyśmy czegokolwiek zapomnieli, zapewne będzie można uzupełnić braki, np. kupując ładowarkę do telefonu z brytyjską wtyczką 🙂
Korzystając z dobrej pogody i wolnej chwili, poszedłem na zakupy do pobliskiego Lidla, ale celem nr 1 był rekonesans by wiedzieć jak trafić do siedziby „Ryana” następnego dnia.
Dzień akcji 🙂
Finałowy etap rekrutacji trwa jeden dzień, zaczynamy o 9:00 i powinniśmy sobie przygotować około ośmiu godzin. Realnie, może się udać zaliczyć całość nawet do godz. 14-15tej.
Po powitaniu i otrzymaniu przepustek odbywa się krótkie zaznajomienie z otoczeniem. Dowiadujemy się, gdzie są toalety, gdzie kantyna i automat z kawą. W pewnym momencie mijamy Michaela o’Leary, szefa wszystkich szefów 🙂
Trzeba przyznać, że choć w budynku niczego nie brakuje, to siedziba europejskiego potentata jest dość skromna, np. w porównaniu z siedzibą Lotu 🙂
Później zostajemy odprowadzeni do pokoju konferencyjnego, gdzie przeprowadzona jest krótka prezentacja firmy, warunków ewentualnego zatrudnienia i, co w tym dniu najważniejsze, briefing dotyczący etapu na symulatorze. W tym pokoju spędzimy resztę dnia, wychodząc jedynie do toalety, symulatora czy na rozmowę.
Prezentacja trwa około godziny. Jest nas ośmiu, wszyscy Polacy (de facto jest to rekrutacja do polskiego oddziału RYR, czyli do Buzza). Zostajemy zapytani o nasze doświadczenie lotnicze i stosownie do niego podzieleni na pary. To w tych parach będziemy wchodzić do symulatora.
SIM i rozmowa
Zespół rekrutacyjny składa się z czterech osób. Dwie panie z działu HR oceniające naszą postawę i miękkie umiejętności oraz dwóch doświadczonych kapitanów (TRI) oceniających nas pod kątem technicznym.
Dwie pary przypadają na jednego kapitana – assessora. Trafiam na sympatycznego Brytyjczyka, drugi wydaje się nieco sztywniejszy. Choć jak pokazało doświadczenie, ten bardziej wymagający na symulatorze był jednocześnie bardziej łaskawy w ocenach 🙂
Razem z kolegą Władkiem zostajemy ustawieni jako przedostatnia para wchodząca do SIMa. Zależnie od sytuacji, rozmowa techniczno-HR-owa odbywa się krótko przed lub krótko po sesji na symulatorze.
Mieliśmy sporo czasu, żeby przygotować się do lotu, znaliśmy SIDa, którym polecimy po starcie (Trent 2 November, czyli TNT2N) z lotniska w East Midlands. Zresztą, assessor zapytał nas, czy chcielibyśmy jakiegoś wybrać. Ktoś z nas zaproponował TNT2N i nasz opiekun zgodził się na tę propozycję.
Było też sporo czasu, żeby się postresować oczekiwaniem, gdy inni mogli już działać 🙂 Ostatecznie, po prezentacji ja i mój sim-partner doświadczyliśmy dość długiego oczekiwania. „Zajęli się” nami dopiero około 13tej.
Szczegóły sesji na symulatorze
Standardowo, sesja symulatorowa w Ryanair składa się z następujących elementów:
- Odlot wg opublikowanej procedury SID.
- Kilka manewrów (zakręty, wznoszenie, czasami zmiany prędkości) zadanych przez assessora.
- Scenka imitująca sytuację potencjalnie niebezpieczną/awarię – należy zastosować model PIOSEE, DODAR lub FORDEC + NITS.
- Powrót na lotnisko startu (najczęściej wektorowanie).
- Podejście raw data (najcześciej ILS) i lądowanie.
- W przypadku nieustabilizowanego podejścia, procedura Missed Approach, następnie repozycjonowanie i ponowne podejście do lądowania z krótkiej prostej (będąc już w konfiguracji do lądowania).
Czasami zdarza się zadanie wejścia w holding nad jakimś punktem, słyszałem też o zatrzymaniu na chwilę symulatora i pytaniu: „powiedz, gdzie jesteś względem lotniska/wybranego fixa”.
O autopilocie można zapomnieć. O autothrottle’u również. Cała sesja odbywa się lecąc manualnie. Jedynie do startu mamy włączony Flight Director, po osiągnięciu docelowej wysokości wyłączamy FD i AT, lecimy w pełni manualnie, w oparciu o pomoce radionawigacyjne. Na Navigation Display nie mamy wyświetlonej mapy okolicy jak to bywa w standardowym rejsie.
Cała sesja trwa około 1,5 godziny. Najpierw pełnimy rolę pilota lecącego, następnie monitorującego. Lub odwrotnie 🙂
Jeśli nie znasz tego podziału, zapraszam do tekstu o kursie MCC – to tam nabieramy niezbędnych umiejętności współpracy w załodze wieloosobowej.
MCC – część teoretyczna
MCC – część praktyczna
Zarówno ja, jak i Władek, zrobiliśmy po dwa podejścia – tzn. nie ustrzegliśmy się go arounda. Gdy podejście jest nieustabilizowane, tzn. lecimy zbyt szybko albo zbyt daleko od wymaganej ścieżki podejścia, musimy odejść na drugi krąg. Nie jest to negatywnie oceniane, ale nieco deprymuje lecącego (przynajmniej w mojej opinii).
Największe wpadki jakie popełniłem, pojawiały się przy procedurze go around. Zarówno jako lecący jak i monitorujący byłem nieco „pogubiony”, za samolotem. Myślę że właśnie to plus kilka drobnych błędów, wpłynęło najbardziej na moją ostateczną ocenę.
Rozmowa
Tutaj praktycznie każdy z naszej ósemki wychodził uśmiechnięty i zadowolony. Rozmowa odbywa się w bardzo swobodnej i bardzo sympatycznej atmosferze. Dostałem kilka łatwych (dla mnie) pytań, ale też kilka takich, na które nie znałem odpowiedzi.
Przykład? W rozmowie o silniku samolotu, na którym miałem przyjemność latać (dwusilnikowy Piper Comanche) powiedziałem, że ma silniki Lycoming IO-320. Zapytany o to co znaczą literki I oraz O, nie potrafiłem odpowiedzieć. Assessor (ten sam co na symulatorze) naprowadził mnie na odpowiedź: I oznacza Injected, O to Opposite (chodzi o umiejscowienie cylindrów).
Oprócz tego miałem np. obliczyć w pamięci jaki dystans pokonam lecąc z daną prędkością w danym czasie, opowiedzieć o kilku zjawiskach meteo, poziomach lotu w separacji RVSM. Pytania nie były podchwytliwe czy w jakikolwiek sposób złośliwe.
Moim osobistym spostrzeżeniem, po analizie pytań które otrzymałem ja i koledzy, jest pewna powtarzająca się zasada. Według mnie assessor chce zobaczyć jak reagujemy na pytanie, na które nie znamy odpowiedzi.
To znaczy, zdarza się, że przechodzi od ogółu do szczegółu aż do momentu, w którym nasza wiedza się kończy 🙂 Z tego co wiem, to najmniej opłacalne jest wahanie i dawanie odpowiedzi „yyy… chyba tak”. Lepiej przyznać się do niewiedzy.
Poza pytaniami technicznymi dostajemy kilka HR-owych. Bardzo typowych, np. o to dlaczego uważam, że byłbym dobrym kapitanem. Co wiem o firmie. Dlaczego Boeing „Gamechanger” jest lepszy od wersji 737-800.
Tutaj nie oczekują bardzo technicznej odpowiedzi, raczej „ma większy zasięg, emituje mniej CO2, przez co jest bardziej przyjazny dla środowiska, jest lepszy pod względem ekonomicznym, itp.” będzie oczekiwaną odpowiedzią.
Po zaliczeniu symulatora i rozmowy jesteśmy wolni. Odprowadzają nas do wyjścia, koledzy, którzy latali jako pierwsi skończyli i opuścili HQ już dwie godziny wcześniej. Zostajemy poinstruowani, że informacji o wyniku rekrutacji należy się spodziewać do tygodnia.
Wieczór
Gdy emocje już pomału opadały, umówiliśmy się na tradycyjnego Guinnessa. Ze względu na podobieństwo logotypów lokalnego specjału i Ryanaira (w obu jest harfa), żeby nie kusić losu i nie ryzykować niepowodzenia w rekrutacji, trzeba się tego ciemnego piwka napić.
To fajna okazja, żeby poznać się lepiej i już na luzie, po zrzuceniu garnituru, pogadać o tym co nas spotkało w tym wyjątkowym dniu 🙂
Posiedzieliśmy trochę w tradycyjnym irlandzkim pubie z muzyką na żywo. Następnie, rozgrzani Guinnessem, poszliśmy pospacerować po Dublinie. Trzeba przyznać, że miasto jest całkiem przyjemne, zarówno za dnia, jak i wieczorową porą.
Dzień po
Około południa miałem zaplanowany wylot z Dublina. Najpierw przesiadka w Londynie, potem wieczorny lot do Polski. Podczas śniadania w hotelu dostałem drogą mailową wyniki rekrutacji.
Niestety, zostałem oceniony negatywnie. Z naszej ośmioosobowej grupy, trzech kolegów otrzymało zaproszenia na type rating. Piątka, w tym ja, została odrzucona.
W mojej opinii, mocno subiektywnej, oceniłbym się mniej więcej tak:
- symulator 6/10
- rozmowa 9/10
Jednak to nie ja byłem oceniającym 🙂
Co ciekawe, w samolocie powrotnym miałem miejsce w pierwszym rzędzie, tuż przed wejściem do kokpitu. Przez ponad dwie godziny patrzyłem na zamknięte drzwi do flight decku. Miejsce zostało przydzielone losowo, ale miało to pewien wymiar symboliczny 🙂
Miałem (i mam do tej pory) wrażenie, że naprawdę niedużo brakło, żebym dostał pozytywną ocenę.
Podsumowanie wizyty w Dublinie
Pierwsze co przychodzi mi na myśl: było to naprawdę super doświadczenie! Moja pierwsza rekrutacja do linii lotniczych, więc w pewnym sensie wpływałem na nieznane dotąd wody.
Gdybym mógł cofnąć czas do lipca ubiegłego roku i móc ponownie się przygotować, pewnie bardziej przyłożyłbym się do zapoznania się z symulatorem. Uważam, że to w przypadku Ryanaira najważniejszy etap rekrutacji.
Wykupiłem wprawdzie lot w warszawskim Flyspocie na symulatorze B737, ale wydaje mi się, że mogłem położyć na to większy nacisk, np. zorganizować sobie jeszcze dwie dodatkowe sesje.
Drugą kwestią byłoby wykucie (i to idealne) wszystkich procedur. Nieco to zbagatelizowałem i z pewnością było to przyczyną swoistego pogubienia podczas opisanych wyżej go aroundów.
Tam wszystko dzieje się naprawdę szybko i nie ma czasu na zastanawianie się czy dobrze to robimy. Musimy pewne rzeczy zautomatyzować i działać podświadomie.
Jeśli zastanawiasz się jak wygląda sim-sesja, z pomocą przychodzi wideo przygotowane przez Ryanaira. Znajduje się tutaj Pilot Assessment Preparation Video on Vimeo
Koszty
Trzeba pamiętać, że rekrutacja Ryanair nie jest darmowa 🙂 Samo doświadczenie było dość kosztowne. Cała przygoda wyniosła mnie około czterech tysięcy złotych.
- Sam udział w rekrutacji jest płatny i kosztował w lipcu 2022 roku 350 euro (plus 60 euro za część online). Przy kursie euro 4,5 zł wychodzi ok. 1845 złotych.
- Nocleg ze śniadaniem w hotelu Premier Inn to wydatek rzędu 700 złotych. Dublin należy do jednego z droższych miast jeśli chodzi o noclegi. Można znaleźć coś nieco tańszego np. na AirBnb, ale urwiemy być może ok. 200 złotych.
- Przeloty to kolejne 700 złotych. Wybrałem opcję powrotną z przesiadką w Stansted, bo tak było najtaniej. Obecnie Ryanair pokrywa koszty przelotu, więc chociaż tyle odpada.
- Przygotowanie na symulatorze w Warszawie po preferencyjnej cenie: 560 złotych.
Razem daje to 3800 złotych, nie wliczając „kieszonkowego” na jedzenie czy Guinessa 🙂
Czy było warto? Według mnie zdecydowanie warto było spróbować… A jakie jest Twoje zdanie? Zapraszam do komentowania 😉
PS Mój sim-partner z rekrutacji, Władek, również został odrzucony. Natomiast jest świeżo po marcowej rekrutacji w Enter Air i będzie latał Boeingiem 737 – gratulacje! 🙂
Super post. Czekałem na ten wpis. Opiszesz tez wizzair ?
Cześć, dzięki 🙂
Tak, opiszę jak to wygląda w Wizzie i w Enterze, ale nie obiecuję kiedy 🙂
Pozdrawiam!
Ostrzę sobie zęby na Entera, bo o nim słyszałem najmniej.
Przy okazji – aplikowałeś do jakichś linii bardziej czarodziejskich?
&
Enter ma fajny proces rekrutacji, choć nieco specyficzny ze względu na czas trwania 🙂
Z czarodziejskich czy też nie:
– Aer Lingus – z około 4000 kandydatów mieli zatrudnić ok. 100. Niby można było aplikować mając minimalne 200h, ale z tego co słyszałem, to w znacznej mierze zatrudnili pilotów z większym doświadczeniem. Po online assessment dostałem maila z podziękowaniem za udział.
– Air Dolomiti, Sky Express, LOT, DHL, Eurowings – bez odzewu.
Pozdrawiam!
Dzięki za wpis.
A jak kwestie językowe podczas rozmów i działań na simie? Chodzi mi o to czy angielski był taki ,,międzynarodowy” czy typowo wyspiarski, trudniejszy do zrozumienia dla kogoś z zewnątrz?
Kolega Władek, który dostał się do Entera, bardziej doświadczony od Ciebie czy też ,,200 godzinowiec”?
Będziesz jeszcze aplikował do nich( Enter) w kolejnych rekrutacjach?
I ostatnia sprawa, która mnie ciekawi.
Aplikowałeś do Ryana w takim ogólnym naborze i ten system rekrutacji przypisał Cię (was wszystkich z polski) do Buzza, czy to była od początku aplikacja wysłana do Buzz?
Czy to oznacza, że gdybyś się dostał, to baza byłaby w Polsce?
Powodzenia. Prędzej czy później znajdzie się miejsce w kokpicie i dla Ciebie. Mam nadzieje, że wtedy nie zapomnisz o blogu 😉
Cześć, dzięki za fajne pytania 🙂
Jeśli chodzi o angielski, to ja nie miałem z tym problemu – choć był to angielski z lekkimi naleciałościami irlandzkiego akcentu. Myślę, że to kwestia mocno indywidualna (zależna zarówno od kadeta jak też prowadzącego rekrutację), ale też zmienia się w zależności od assessora. Kolega miał instruktora z Sycylii, i z tego co opowiadał, to z nim był większy problem 🙂
Władek miał pewnie ok. 200h, z tego co kojarzę. Jeśli o mnie chodzi, to zobaczę co będzie. Na razie skupiam się na pracy FI i zobaczymy jak się w tym odnajdę. Co do rekrutacji, nie mam konkretnych planów. Na razie przedawniło mi się uprawnienie ME, co oznacza, że IR/ME mam nieważne (do czasu wznowienia). A IR/ME jest bardzo często potrzebne do aplikowania.
Aplikowałem do RYR, nie ma osobnej rekrutacji do Buzza. Dopiero na miejscu dowiedziałem się, że wszyscy jesteśmy z Polski i staramy się dostać do Buzza 🙂 Choć akurat tego się spodziewałem 🙂 Gdybym się dostał, to dostałbym jedną z baz Buzza, niekoniecznie w Polsce, ale pewnie gdzieś w okolicach. Natomiast na początku jest jeszcze do zrobienia type rating (najczęściej w Stansted lub East Midlands), a potem line training zanim przydzielą Ci ostateczną bazę. Z lokalizacją bazy na line training bywa różnie, nie wiem jakimi kryteriami się kierują, ale znajomi byli rozstrzeleni – od Alicante, przez Włochy, po Budapeszt 🙂
Dzięki! Też mam taką nadzieję. Jak powiedział kiedyś chyba Churchill: sukces to przechodzenie od porażki do porażki bez utraty entuzjazmu. Mnie na razie entuzjazmu nie brakuje więc spokojnie czekam na swoje „pięć minut”. Gdybym był parę lat młodszy, to w ogóle bym się nie przejmował, tylko spokojnie czekał 🙂 Blogowanie też sprawia dużo frajdy i raczej zaczynają pojawiać się nowe pomysły na działalność, a nie myśli o jej kończeniu 🙂 Tym bardziej, że zauważam rosnący ruch na stronie i większą liczbę komentarzy, to daje dużo satysfakcji.
Pozdrawiam!